Κάποιος ρόλος

Απεχθάνομαι το πραγματικό. Το σιχαίνομαι. Να πάει να γαμηθεί. Οι σκέψεις μου είναι τόσο όμορφες, τόσο γλυκές, τόσο... φανταστικές.

Και ξυπνάω κάθε μέρα και θέλω να κάνω το πραγματικό, φανταστικό. Μα όχι. Συμβαίνει κάτι άλλο. Και δε μου αρέσει αυτή η ζωή.

Σκέφτομαι ουτοπιστικά, αλλά ο ξεδιάντροπος ρεαλισμός μου μου τα καταστρέφει όλα. Ή με κρατάει σώφρον. Άραγε αξίζει; 

Οι μέσες λύσεις είναι για τους μέσους ανθρώπους.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και αγκαλιάζω γραπτά και σκίτσα μου, τόσο δυνατά που τσαλακώνονται και σκίζονται. Ψέματα. Τα τσαλακώνω και τα σκίζω. Κόσμους που έφτιαξα και καταστρέφω. Αλήθεια δε με σαμποτάρω, προσπαθώ. 

Ίσως δεν έχω την απαιτούμενη τύχη μιας και την προκαλώ ασταμάτητα και πάντα με κερδίζει.

Ίσως δεν έδωσα αρκετό χρόνο.

Πόσα χάνω; Νιώθω σαν φάντασμα.

Παραδόξως, το χειρότερο δεν είναι ότι ξέρω πως δεν είμαι νεκρός.Το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό.

Ψυχρά

Ακουμπάω τα παγωμένα ακροδάχτυλα στο αυχένα μου, μήπως τα ζεστάνω, μήπως νιώσω ένα χάδι- χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό.

Η επαφή κάνει την ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάζει. Σφίγγω το σώμα μου στο εσωτερικό του και βογκάω με αγανάκτηση.

Σα να ραυω μόνος μου τις πληγές μου και τα ράμματα σπάνε στην πρώτη αυθόρμητη κίνηση.

Με κάνω εικόνα.

Θλιβερή εικόνα.

Θέλω να φωνάξω βοήθεια.

Όμως δεν αφορά κανέναν, κάθε φορά που απομακρύνω τα χέρια μου από τη θαλπωρή μιας τσέπης και τα απλώνω ελπιδοφόρα, αυτά πάντα επιστρέφουν πιο κρύα. 

Σιγά σιγά σταματάω να τα νιώθω και τρομάζω στη σκέψη πως είτε πόνος, είτε ανυπακοή, το να μη νιώθω, θα εξαπλωθεί- και τελικά δε θα μπορώ ούτε εγώ να με φροντίσω.

Μπορεί και μόνος

Ένα χαδι στο ιδρωμένο σβέρκο, σα να ζητούσα να ξεριζωθεί ο νους μου, μιας και δε ζω έξω από το ίδιο μου το σώμα.

Ποτέ δεν ήταν εκεί για εμένα. 

Μόνο το σκισμένο μου σφουγγάρι που μάζεψε λάσπη και πίσσα. Κι αν δεν κάνει αυτό, τότε τι κάνει; 

Δεν μπορώ να το χάσω αυτο, καθώς τρέμω στη σκέψη ότι αν ζούσα έξω από εμένα τότε το πέτρινο κάστρο που έχτιζα όλα αυτά τα χρόνια, με υπομονή χωρίς αντάλλαγμα και εφιάλτες χωρίς ύπνο, θα κατέρεε.

Σκόνη, στάχτη, ομίχλη. 

Τότε δε θα είχα κάπου να μείνω, ζωντανός και ασφαλής. Δε με παίρνει. 

Πρέπει να κρατήσω κάτι δικό μου. Στην πραγματικότητα είμαι ένα τίποτα.

Για αυτο όταν χάνομαι, σε παρακαλώ, άσε με, γιατί μόνο έτσι βρίσκομαι. Μπορεί να είμαι μόνος μου, αλλά θα έχω εμένα.

 

O Χαμένος (Κάψτε τη Μάγισσα)

Καθοδόν σ’ έναν δρόμο που ίσως να έχω υπάρξει ξανά,

ανάγκη είναι να θαυμάζω,

για να μη μαράζω,

ακόμη και χωρίς εχθρό,

πάλι ανατριχιάζω.

Κι αν δω κάποιο χαμόγελο, 

πιθανότατα να είναι εις βάρος μου, 

γιατί είμαι τόσο αργός κι 

ελλιπές το θάρρος μου.

Κι ό,τι θαυμάζω, θα το μισώ,

γιατί εκείνη το έχει κι εγώ δεν μπορώ να το βρω,

κάνω επίκληση για να μου δανείσει

το κρυφό μυστικό.

«Ω εσύ, που χαμόγελα σπέρνεις

και ελπίδα φωτίζεις, 

κάνε μου μια χάρη ή καλύτερα 

δωσ’ μου τη δική σου.

Ξεδίψασε τον θυμό μου.

Χόρτασε τις επιθυμίες μου.

Ηρέμησε τα πάθη μου

και αγνόησε τα λάθη μου».

H ευχή πήγε στα σκουπίδια

και η φλόγα στο φιτίλι.

Τι χαμένος. 

Κι έκατσα και κοιτούσα.

Εγώ τόσο προσπαθούσα

και για ‘σενα μόνο μιλούσα.

Εσένα θα μισώ. 

Γιατί είσαι υπερόπτης. 

Κι αν εσύ το έχεις κι εμένα δε μου βγαίνει 

τότε είσαι μάγισσα κι ένα πράγμα μένει.

Κάψτε τη μάγισσα.

Εγώ και οι υπόλοιποι εγώ,

θα κρατάμε τον πυρσό.

Κι εσύ πάνω στο ξύλο θα ουρλιάζεις

για να κρατήσεις ζωντανό τον θρύλο. 

Οι φλόγες αγκαλιάζουν το δέρμα

και διαλύουν τη μαγεία,

όμως μέσα από κάθε στάχτη,

θα ανθίζει πάντα άλλη μία.

H Τσουλήθρα

Τσουλήθρα φτιαγμένη από αστερόσκονη,
περιβάλλεται απ' το μαύρο πέπλο του διαστήματος.

Ενώ εμείς τσουλάμε πάνω της,
όλα είναι μικρά.
Εμείς μικρότεροι.
Δεν κάνει διαφορά.

Μικρά, λίγα κι ασήμαντα.

Όμως εμείς τσουλάμε μαζί.
Αυτο κάτι σημαίνει,
δεν μπορεί.

Τα αστέρια παίζουν.
Παρέα βγάζουν σχέδια.
Σαν το παιχνίδι με τα σύννεφα.
Μα είναι αστερισμοί.

Το φόντο όμως εδώ,
δεν είναι γαλάζιο κι εύθυμο.

Ίσως και γι' αυτό να λάμπουν.

Οι μαύρες τρύπες είναι τρομακτικές.
Και φωνάζουν.
'Ομως πόρτες κι αυτές,
κάπου μας πάνε.

Οι πλανήτες εκεί από παλιά,
με αρχαία ονόματα γελάνε.
Τα βρίσκουν πρόσφατα.

Τους νοιάζει άραγε;

Που πηγαίνουμε τώρα;
Ποιος ξέρει...

Εγώ απλώς θέλω 
να γελάμε.

Να κατεβαίνουμε
αυτήν την τσουλήθρα
πάνω στις πολύχρωμες 
αυτές σκόνες.

Να σε φτάνω.
Να με φτάνεις.

Τότε μόνο δε θα με νοιάζει.

Αν τα πράγματα είναι όντως,
μεγάλα ή μικρά,
πολλά ή λιγοστά,
σημαντικά ή ασήμαντα.

Θέλω και με νοιάζει.

Και δυστυχώς. Όσο θέλω,
και με νοιάζει, τόσο δε θα μπορούμε.

Να γελάμε πάνω στην τσουλήθρα μας.

                 

Ακολουθώντας τον Ήλιο

Είπα στους δικούς μου ότι δε θα γυρίσω απόψε σπίτι.

Θα ακολουθήσω τον ήλιο.

Ένα σπουργίτι χτυπούσε το πέτρινο σκαλοπάτι πεινασμένο.

Το επόμενο σκαλί ήταν γεμάτο ψίχουλα.

Δεν το ανέβηκε. 

Μπορούσε να πετάξει. 

Δεν πέταξε.

Δε θέλω να είμαι σπουργίτι.

Εγώ θα ανέβω όλα τα σκαλοπάτια. Όταν τελειώσουν θα χτίσω κι άλλα.

Θα τα ανέβω κι αυτά. Θα φτιάχνω εκείνα κι εμένα.

Μόνο εγώ μπορώ να με φτιάξω.

Μαμά δε φεύγω. Ανεβαίνω.

Θα πάω στο φως.

Και ξέρω, θα είναι κουραστικό.

Έχεις όμως ιδέα πόσο ωραία θα είναι εκεί πάνω;

Παρησύχασε

Η απόδειξη ότι τίποτα δεν κρατάει στο χρόνο καθρεφτίζεται στα δακρυσμένα μάτια Παριζιάνων. Τα σώματα μας είναι ναοί, με ιστορίες και εμπειρίες, λεπτά σκαλισμένα και με κόπο, εύθραυστα και πελώρια.

Πέφτουν σε μια στιγμή. 

Όσος περισσότερος κόπος και εμπειρία τόσο μεγαλύτερο το κρίμα.

Και όταν πια σηκωθούμε, που θα σηκωθούμε, θα είμαστε διαφορετικοί. Αλλιώτικοι και όχι αλλοιωμένοι για να πούμε πως κάναμε κάτι. Θα το βαφτίσουμε εξέλιξη.

Γιατί αν δεν προχωράμε οι σκιές θα μας καλύψουν. Τα χλωρά φύλλα θα σαπίσουν και θα μουχλιάσουν κι εμάς με τη σειρά μας. Ήταν αυτά που θέλαμε, τώρα δεν μπορούμε γιατί δεν μπορούν ούτε αυτά.

Οι πέτρινοι φρουροί θυμώνουν, έχουν πάψει να στεναχωριούνται. Το σωστό είναι σωστό μόνο στο μυαλό μας. Σας καταλαβαίνω αλλά δε με νοιάζει.

Τώρα οι ταινίες, οι φαντασίες, έχουν τον πρώτο λόγο. Όλα είναι πιθανά και δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα στην τύχη. Ούτε μπορείς να την κάνεις να μη χώνει τη μύτη της στα σχέδια σου γιατί τα σχέδια σου δεν αφορούν μονάχα εσένα.

Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι τίποτα δεν είναι.